مادر بزرگ رفت.

 مادر بزرگ خیلی ساده رفت.  بعد از سه روز مبارزه در سی سی یو ی بیمارستان تهرانپارس.

خدا حافظ مامان بزرگ. سلام من رو به عمو حسن. عمه مریم و عمه مرضیه برسان.

 به عموحسن بگو بعد از گذشت 14 سال هنوز خوابشو میبینم که زنده است.

فقط از یه چیزی خوشحالم که اذیت نشد. تا بود سرپا بود.

بیاد اون  کتلت درست کردن های مزخرف من که میخورد و الکی کلی تعریف میکرد.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 اینکه یه استادی در امریکا بجای خوندن مقاله ات و گرفتن ایراد فنی از فونت  و ایراد های ویرایشی در حد اینکه بگه:" چرا شکل ها رو در فایل جدا گذاشتی و چرا در انتهای مقاله نزاشتی" خیلی بده.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

نصیحت برادارنه. به هیچ وجه خارج از حوزه کاری خودتون با استادی کار نکنید. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

نصیحت برادرانه 2- حالا دیگه نه پدر بزرگ دارم و نه مادر بزرگ. اگه هنوز دارید برید بهشون سر بزنید.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

نصیحت برادرانه 3- غلط کرده اونی که گفته گریه کردن واسه مرد نیست.

وسلام

خر، خر است

 کار کردن ساعت پنج و نیم صبح بر روی مقاله خر است.

برای بار سوم ویرایش کردن مقاله نیز خر است.

Math type  سرویس کرد مارا.

خر،  خر است. با خر باید مدارا کرد.

توقف موقت

 اسم برگشتنم به تهران رو گذاشتم توقف موقت. برگشتنی که با همه وجودم سعی می کنم موقت باشه فقط با هدف تمام کردن دکتری و پیدا کردن یه اپلیکیشن جدید

سردر گمی در امریکا و استقلالی که در اونجا داشتم خیلی شیرین بود. 

سردرگمی که خیلی اذیت کرد اما اذیت کردنش هم شیرین بود. ای کاش ای کاش هیچ کس رو اونجا نمیشناختم. ای کاش همون چند دوست نازنین هم نبودن تا بیشتر به خود خودم نزدیک میشدم و خود خودم رو میشناختم.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

مسخره کردن جیبوتی بخاطر سیاستی که در پیش گرفته عین نژاد پرستی و افراط گرایی می مونه. جیبوتی رو مسخره نکنید.

 هر چند که ظاهرا نمک خورده و نمکدان شکسته.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اآقای محمود شهریاری در برنامه دید در شب میگفت صدا و سیما با 38500 نفر پرسنل حریف من و تو نمیشه. راست میگفت. 

خیلی وقته تلویزیون رو تحریم کردم. امریکا هم تلویزیون نمیدیدم. 

ای کاش کمپینی بود برای تحریم صدا و سیما  به نام تلویزیون خاموش!!!!!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 در طی 6 ماه و 18 روز در امریکا 12 کیلو اضافه وزن اوردم. این یعنی من سی ساله هنوز بلد نیستم خودمو در تمامی ابعاد مدیریت کنم و هر موقع روی چیزی زیاد تمرکز می کنم از بقیه جوانب زندگی عقب می افتم.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 استاد محترمم  در تماس تلفنی گفتن مقاله ای که در امریکا نوشتم نویسنده مسئول اش باید ایشون باشند. خدا به داد من برسه که هر یک از دست هام لای در یک استاد گیر کرده.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 در طی یک ماه اخر در امریکا به همراه مهربان مادر خیلی از شهر های کالیفرنیا  رو گشتم. ایالتی با 39 میلیون جمعیت که خیلی خیلی خیلی هاشون مهاجر هستند و به اندازه یک چهارم ایران وسعت داره. ایالتی که گردش مالیش از کل کشور کانادا بزرگ تره. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

عاشق بودن حسن بزرگیه. یعنی یکی هست که بخاطر اش همیشه میگی: فدای سرش.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

بقول یکی از دوستان  نازنینم در مالزی:

در مملکتی که در راس اش  بی شعور ها باشند. در بدنه اش هم بی شعور ها موفق تر اند.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

غریبی و اسیری و غم یار

یکی برای همه. همه برای یکی

 از این مهمونی هایی که تعداد آقایان خیلی خیلی بیشتر از خانم ها هست یا برعکس تا حالا رفتین؟ 

شما  اگر خانم باشی حاضری با بیش از 10 تا پسر شام بری رستوران؟

 

 درس اول و اخر از آمریکا: قضاوت نکن. همون آدم تذکری رو بهم داد که واقعا بجا بود و ازش رسما بخاطر اشتباهم عذر خواهی کردم. اشتباه نکنید من موافق یا مخالف نیستم فقط نمیخام در مسئله ای که شخصیه و ربطی بهم نداره اظهار نظر کنم.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 قرار بود با چند تا از دوستان بریم جایی. از هم ازمایشگاهیم که انصافا خیلی هم اینجا بهش زحمت دادم پرسیدم میشه منم  با ماشین شما بیام. در گوشم گفت : ت.و سر جاهازی خودمی. کلی خندیدیم.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 هفته دیگه این موقع مادرم رسیده اینجا.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

تشک بادیم دو شبه سوراخ شده دارم رو زمین می خوابم. خدا رو شکر می کنم. چند وقتی بود شکمم سیر بود و خوابم راحت. یادم رفته بود دست تنگ ها چجوری شب رو صبح می کنند. ممنون بابت تذکرت خدا. من همچین آدم بی ظرفیتی هستم.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 اینکه عاشق یه نفر باشی شیرین ترین حس دنیاست. حتی الان که 15000 کیلومتر ازش دورم. هر جا یی که میرم تنهام. حتی در شاد ترین حالاتم.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 انشا الله اگر در خونه فسقلی 68 متری ام جایی در بخش پذیرایی پیدا کردم دوست دارم برای مهمان ها انواع دم نوش های سنتی رو سرو کنم. عاشق درست کردن نوشیدنی های سنتی ام.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

خدا یا این معذرت خواهی از اون معذرت خواهی های همیشه نیست.  تو رو به بزرگی فرماندم منو ببخش.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

تنها یخ در بهشت موجود در دنیا:

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

بشنوید   از Pieter Embrechts

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

  امشب عید شکر گذاری و همه رفتن مهمونی. Thanks giving

 منم اومدم ازمایشگاه مثلا کار کنم.

 

پیدا کردن

 اینکه کی و کجا و در چه خالتی خودتو پیدا کنی خیلی مهمه.

 در چه سنی. در چه شرایط اجتماعی. و ...... 

چیزی که مهمه اینکه بخشی از شخصیت شما رو سطح توقعات شما از جامعه میسازه. به ما ها یاد ندادند در چه زمانی از جامعه چه چیزی رو توقع داشته باشیم یا طلب کنیم.

---------------------------------------------------------------------------------------------

یه جایی نوشته بود شهیدان راه شک از شهیدان راه اعتقاد ارزشمند ترند.

---------------------------------------------------------------------------------------------

سی سالگی سن  عجیبیه. باید با یه سری سبک ها خداحافظی کنی و یه سری سبک های جدید  رو به زندگیت وارد کنی.

---------------------------------------------------------------------------------------------

دو شب پیش جایی مهمانی دعوت بودم. دوستان میخواستن پوکر بازی کنند. که من هم بلد نبودم. تنها نکته جالب اش این بود که باور شون نمیشد من بلد نیستم و علاقه ای هم به یاد گیریش ندارم. مهدی لطف کرد کلی برام توضیح داد. منم ام به روی خودم نیاوردم که علاقه ای ندارم. اخر اش هم ذره ای از حرف هاش چیزینفهمیدم.

------------------------------------------------------------------------------------------

دوم دبیرستان که بودم. اگه معلم درسی رو توضیح میداد و من یاد نمیگیرفتم. تمام زنگ تفریح رو گریه میکردم.

-------------------------------------------------------------------------------------------

آمریکا سرزمین من نیست. دیشب برای پنجمین بار کابوس دیدم که کارم رو اینجا نیمه کاره رها کردم و برگشتم ایران و یادم رفته که ویزای من سینگل هست.

-------------------------------------------------------------------------------------------

خاله جان لطف کردن و برای عید شکر کزاری بنده رو دعوت کردن san Diego. مجبور شدم دروغ بگم که کار دارم و سرم شلوعه. چون برای رفتن تا انحا باید ماشین رنت می کردم و دست کم 56 دلار دیگه بعلاوه پول بنزین پیاده میشدم.

------------------------------------------------------------------------------------------

شدم مثل یک لیدان اب. اگر رها نشم ، میگندم.

------------------------------------------------------------------------------------------

اینی که میگم نظر شخصیه منه و لزوما درست نیست:

اون عزیزانی که رنگ پروفایل فیس بوکشونو به رنگ پرچم فرانسه در اوردن و براشون جلوی درب سفارت شمع روشن کردن نا خواسته نژاد پرستی رو فریاد زدند.

160 دانشجو در کنیا همین چند ماه پیش به رگبار گرفته شدن.

فلسطین و غزه هم که بماند .

از بمب گذاری های پاکستان هم که جک میسازیم.

 نسل کشی های میانمار هم که بیخیال. چون آفریقایی ها اصلا آدم نیستن.

ولی برای فرانسه باید شمع روشن کنیم. چون پاریس شهر شعر، نور و شراب است.

مرگ هر انسانی دل آدم رو به درد میاره. اما اگر ما درد انسانیت در سینه داریم، از غم نسل کشی ها در میانمار باید تمام شهر رو با شمع روشن میکردیم. مردمی که با تیر و تفنگ کشته نشدن. سلاخی شدن.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

دلم برای فرماندم تنگ شده.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

دو هفته پیش. کنسرت ابی -82 دلار فیمت بلیط اش بود. اما فکر کنم می ارزید.

و من الله توفیق.

 زیاد به که بهم فشار میاد یه لبخندی میزنم و با خودم لج می کنم.

 امروز امتحان شهر داشتم در DMV. به لطف راهنمایی های یکی از دوستان و تمرین دو ساعته در اطراف اداره DMV قبول شدم.

سرما خوردم.

فردا ارائه دارم هوز هیچی اماده نکردم.

این خانمهایی که از زن بودنشون استفاده می کنند تا پله های داتشگاهی رو دو تا سه تا برن بالا خیلی فرقی با اون های که ذزذی می کنند ندارند.

و من الله توفیق.

 مادرم 3دسامبر میاد پیشم و با هم برمیگردیم ایران.

با یه استادی از نروژ یه کار مشترک شروع کردیم. علاقه ای نداشتم. ولی به کانکشن اش نیاز داشتم برای اینده. شاید خر شدم مجبور شدم پست دکتری بخونم.

 اینم ماشینی که من امروز 56 دلار اجاره کردم و رفتم باهاش امتحان رانندگی دادم.

دکتری نخونید. اگه خوندید فرصت مطالعاتی نیاید. اگر اومدید آمریکا نیاید. اگر اومدید کالیفرنیا نیاید. اگر اومدید تازه میرسید به من. خریت پشت خریت.

و من الله توفیق مجدداً

سر در گمی

 قبلا هم گفتم. آمریکا اومدنم سراسر سردر گمی بود. سر در گمی و مبهمی.

 دل سوزی برای ظلمی که خودم در حق خودم کردم. و حالا میبینم قرار نبود  این جوری بشه ولی ظاهرا شده.

 برای مادرم دعوتنامه فرستادم. دیروز ایمیل approve اش از سفارت اومد. خوشحالم که تونستم برای مادرم کاری بکنم. سه هفته دیگه انشا الله اینجاست و سه هفته بعدش در اواسط یا ائاخر دسامبر با هم راهی تهران هستیم.

دیروز تولد پدرم بود. پدرم 60 ساله شد.

 موندم چرا هر کی میاد اینجا دیگه دوست نداره بر گرده ولی من خیلی برای برگشتن شوق دارم. نمیدونم چرا. نمیدونم اشتباه منه یا این قضیه با احتصاب شرایط من نرماله.

 اینجا مهمونی زیاد رفتم. آخریش مهمانی ایرانی های نسل دومی دانشگاه ما برای هالوین. در کل مهمونی من و یکی از خانم ها فقط مست نبودیم. بقیه اختیارشون خیلی دست خوشئن نبود. حالا اونهایی که داشتن علف میکشیدن بماند. خلاصه تا 2 نصفه شب که دوستم راضی بشه بریم اونجا بساطی داشتیم.

فیلم هاییکه  داشتانش بر مینای امید به زندگی بازیگر میچرخه رو خیلی دوست دارم. Gravity و camp x-ray رو حتما ببینید. امید رو دوست دارم. سر پا نگه ام داره.

 یه جایی خوندم بالاخره یه جای می فهمید که اولین و اخرین کسی که باید باهاش رقابت کنید خودتون هستید. بهتره اینو دیر نفهمید. چون بعضی ها موصغ مرگ می فهمند.

 از سال 82 تا الان پروژه من درسم بود. اینکه بتونم به دکتری مهندسی مکانیک برسم. پروژه بعدیم. اینکه بتونم مرد زندگی باشم. مردی که یه نفر بتونه بهش تکیه کنه. پست دکتری رو خیلی دوست دارم. حقیقتش یه چند جایی ایمیل هم زدم و جواب های بدی هم نگرفتم. اما دیگه الویت اول من نیست. الویت دومم هم نیست. شاید الویت چهارم یا نجمم باشه.

 اونهایی که میرفتن سه جا کار می کردن. خیلی مرد بودن.ولی مرد تر از همه اون ها پدر هایی مقل پدر من بودند که با حقوق کارمندی زندگیشونو چرخوندن اما حضورشون تو خونه پر رنگ بود.

سه هفته قبل رفتم San Diego  و LA رو حسابی گشتم. ماشین اجاره کردیم و چون دوستم گواهینامه نداشت. تمام مسیر رو من رانندگی کردم. برای  بیش از 500 مایل در دو روز خیلی فشرده.

از استادم  در امریکا حرفی نمی زنم چون از چشمم افتاده به دلایلی که بماند بین من و خودش.

زود زود

چقدر دلم واسه خودم. واسه اینجاو واسه فرماندم تنگ شده. امروز ارائه دارم. خیلی بده آدم روز تاسوعای امام حسین ارائه داشته باشه. زود زود میام می نویم.

 عزاداری های همه قبول باشه

یا علی

سرکش

07-31-2015 بلا

 هزار  و یک دلیل می تونم بیارم که نتونستم بیام اینجا خاطراتمو بنویسم. مهمترینش ضغف شدید جسمی بود. نمیدونم چرا شاید بخاطر محدودیت های عذایی باشه. تنها عذای من در این 40 روز عدسی - سینه مرغ و مارارونی بوده و البته تخم مرغ چخته. حقیقتش غذای دیگه ای بلد نیستم درسنت کنم. در درجه دوم هم این مچ درد لعنتی که دیگه کارت به خوردن مسکن رسیده و دیشب ساعت 10 شب مجبورشدم 28 دلار هزینه خرید یه مچ بند کنم. و فکر کمی کنم تنها چاره اش هم عوض کردن موس لب تاب با یک موس بزرگ تر و استفاده از پد موس مناسب باشه که هیچ کدومشو اینجا ندارن. الان برای تایپ کردن دست راستمو از مچ تمون نمیدم. از ارنج دارم حرکت میدم.!!!!!!

خلاصه اینکه نمیدونم چرا ولی در هفته گذشتع روز ها بیتر وقت خواب بودم. و هر کاری می ردتوان بلند شدن نداشتم.

بگذریم. غر زدن بسته.

 هفت قبل به نمایشکاه نیروی هوایی رفتم که واقعا عالی بود. زمانی عالی نر شد که در مسیر رفت و برگشت کلا  14.6 مایل (مغادل23.5 کیلومتر) که نصفش هم سر بالایی بود رو با دو چرخه اونم سر ظهر رفتم. موقعی که رسیدم خونه پوستم داشت میسوخت ولی خیلی کیف داد.

 مهترین نکته نمایشگاه این بود که اف 4 و اف 14 ر و که هواپیماهای سازمانی ارتش ماست و اینجا در موزه پیدا کردم!!!!!!!

این چند روز هم مدام مشغول ران گرفتم بودم و اکثر شب ها لب تاب داشته ران می گرفته. 

 درست یا غلط دارم طرز زندگی جدیدی رو یاد میگیرم. زدگی که کمتر توشش سگ دو بزنم.

یه ایده هایی هم به سرم زده که حتما باید با فرماندم  درمیون بیزارمش

ازمایشگاه خلوت شده. دوستام رفتن و یکم تنها شدم. شب ها هم که خدا رو شکر خوابی در کار نیست. فقط سمافت بین تشک بادیم و کاناپه توی حال رو چند بار طی می کنم.

این پست همش غر شد شاید بخاطر فشار های بیش از حد این 51 روز بوده. بیخیال. انشا الله از پست بعدی برای خودم خاطرات شیرین تری رو ثبت می کنم.

07-22-2015 مهربان خدا

 به مهربانی خدا خیلی بیشتر از هر وقتی اعتقاد دارم. تو این همه سختی و نگرانی هایی که از ایران دارم مهربانیش تنها چیزیه که دلم بهش خوشه.

 یک شنبه  تصمیم گرفتم برم موزه با ایننکه ایشتگاه اتوبوس دقیقا جلوی درب پارکینگ مح.طه خونه ماست ترجیح دادم کودک دورنم هم یه حالی ببره لذا دو چرخه رو انتخاب کردم.  اول به موضوع جغرافیا و بعد هم به موزه هنر معاصر رفتم. بین اش هم خواستم یه کلیسای قدیی رو ببینم که ظاهرا کسی داخل اش نبود یا اگر هم بودن درب اش بسته بود.  این کودک درون ما دیگه زیادی حال برد. داشتم از درب موز هنر میومدم بیرون که رگبار و وبارون شروع شد . موف=قعی که از مسئول موزه پرسیدم کفت تا هشت شب یه سره میباره. بنده خدا تا کلاه دوچرخه سواری منو دید رفت برام یه کیسه پلاستیکی برای کیفتم و یک کیسه زباله هم اورد که تنم کنم. خلاسه اینکه تا رسیدم خونه نقطه ای از بدنم خشک نبود!!!!1 ولی خخخخخخخخخخخخلی کیف داد. موقغی که رسیدم خونه هم بعد از شستن گفش ها و لباس ها با پیامک دوست مکزیکیم مواجه شدم که پیشنهاد یه شام رو داده بود. خلاصه دو نفری  با دو چرخه به رستوران مک دنالد رفتیم . در مسیر برگشت هم دوچرخه اش خراب شد که محبور شدم برارش جزیی تعمیر  کنم و صد البته پاش رو زخمی کرد که چون دیر وقت بود دو تایی تا خانه  اش پیاده رفتیم.

خلاصه اینکه یک شنبه رو حلالش کردیم با موزه

 یک پیج اینستاگرام درست کردم ( تا حالا نداشتم) و از هر جایی که میرم یا هر خاطره شیرینی یک عکس میزارم. برای روز هایی که ممکنه دیگه تکرار نشه.

بیشتر دوستان یک ماه هم دارن میرن.: مرتضی دو هفته دیگه برمیگرده سوئد. فرمان یک شنبه برمیگرده پاکستان و ایلیانا هم فردا تا یک سال اینده برمیگرده مکزیک . هر سه تاشون انسان های نازنینی هستند. خصوصا مرتضی.

 مرتضی از هر فرصتی برای راهنمایی کردن من استفاده می کنه . واقعا ادم دوست داشتنی و قابل احترامیه.

 ماه مبارک تمام شد و زندگی ما یکم روی روال افتد به شدت مشکل اشپزی دارم و دستم در اشپزی کنده و برای هر وعده غذا درست کردن نیاز به لااقل دو ساعت زمان دارم و مهم تر از همه منوی غذایی که بلدم درست کنم به شدت محدوده

 این هفته میخام برم موزه هوانوردی.

مرتضی امروز پیشنهاد داد پرواز برگشتمو عوض کنم و از یه شهر دیگه بگیرم تا بتونم در یه فاصله چند روزه یه شهر دیگه رو هم ببینم خودش داره میره با همسرش نیویورک.=== ایده بدی نیست. ببینیم چقدر واسمون خرج بر میداره

 فرمانده، ضعیف ترین سربازت دلش برات تنگ شده.