رویای خیس

منتظر یه اشاره بودم تا مثل فنر بپرم. اتاق بقلیم صدا زد : میای بریم باغ ما یه چایی ذغالی بخوریم؟

در حالی که تمام وجودم داشت فریاد میزد که " با سر میام" ، سعی کردم خودمو طبق معمول غیر مشتاق نشون بدم. 

بالاخره ساعت 2 از دانشگاه زدیم بیرون. خیلی نزدیک بود. 14 کیلومتر با دانشگاه فاصله داشت. 

خودن چای ذغالی بعد از دو سال کوه نرفتن خیلی کیف داد. 

درخت های آلو- هلو و بادام به شدت در سراسر منطقه خود نمایی میکردند. 

انصافا تو این دو سال که از کوه و کوه نوردی دور افتادم دلم برای یه چایی بیرون از خونه تنگ شده بود. 

ماست رو خودشون در مشک میزدند. بسیار شور بود و در واقع برای ما بیشتر طعم پنیر میداد.

انصافا اگه یه چرت کوتاه نمیزدم پشیمون میشدم.

رویای ما در ساعت 5 عصر بعد از پایان تگرگ ها به پایان رسید.

طرقبه- 27 فروردین 93