حرف هایی خطاب به خودم.

افکارتو منظم می کنی، بهشون جهت میدی، حتی گاهی به عمل تبدیلشون میکنی. مثل یه مجسمه ساز از افکار خامت یه پدیده می سازی. حالا موقع ارائه دادنشه. حالا بگذریم که چهل بار هم ایرادتشو بر طرف کردی. اما موقع ارائه دادن که میشه، موقع به ثمر رسیدن که میشه. موقع گفتن که میشه. لال میشی. فلج میشی. میگی بزار بهترش کنم. بزار برای خودم نگه هش دارم. 360 تا دلیل میاری که اجرا کردنش، گفتنش، عمل آوردنش فایده نداره. به ما میگن خود آزار. یه جور وسواس ذهنی. ما باید بریم آسایشگاه. آسایشگاه چهرازی.

(این فایل صوتی از رادیو چهرازی دانلود شده و هیچ ربطی به موضوع نداره فقط جهت تغییر ذائقه)

ولی لازمه گاهی جسارت داشته باشی. حرف خودتو بزنی. ایده خودتو عملی کنی. مهم نیست بقیه چی فکر می کنند. شاید بقیه هم از همون آسایشگاه اومده باشند که تو فکر می کنی خودت لایق اون آسایشگاهی.

جسارت داشته باش. امتحانش کن. ثابت کن اشتباه نمی کنی. فوق فوقش بقیه ناراحت میشن. فوق فوقش ضرر می کنی اما یه عمر پشیمون نمی مونی که چرا کاری رو که دوست داشتی نکردی.