این مرثیه ی تمام ناشدنی

قرار نبود 31 تیره ماه امسال مرثیه سال 90 تکرار بشه.

نمی دونم فیلم کوتاهی که خانم لیلا اسفندیاری در حین راه رفتن در مسیر اولیه قله K2 رو ضبط کرده دیدید یا نه. توصیه می کنم حتما ببینید( لینک دانلودش رو در اخر متن می زارم)

به گفته خود ایشان، برای تامین هزینه سفر و فتح قله K2  ایشون خانه ی شخصی خودش رو فروخت و کارشون رو هم از دست دادند. من خیلی از حساب و کتاب این دنیا سر در نمیارم  اما از دیشب تا حالا این فکر داره مثل خوره مغزم رو می خوره که من برای رسیدن به آرمان هام حاضرم چه چیز هایی رو از دست بدم؟ اصلا آرمان های من الان کجای زندگیم هستند؟

چند نفر مرد یا زن مثل خانم لیلا اسفندیاری داریم. قرار نیست اینجا مرده پرستی کنم. این پست رو قرار بود فقط به احترام دومین سالگرد فوت ایشون بنویسم که با مرثیه سه کوهنورد دیگه هم هم زمان شد.

فدراسیون کوهنوردی پاکستان جستجو برای پیدا کردن این سه نازنین رو متوقف کرده. علی رغم پیدا کردن کد مختصات جغرافیایی موبایل ماهواره ای  آیدین ، گروه های امدادی امکان نزدیک شدن به اون منطقه رو صفر دونستند. حالا یه سوال: اگه بجای ایرانی ها، امریکایی ها یا مثلا فرانسوی ها الان اون بالا بودند فدراسیون کوهنوردی پاکستان همین حرف رو میزد؟میبینید همه چیز به سیاست ربط داره. 

بازم درود به شرف اون کوهنورد ژاپنی که پارسال در پاسخ به این سوال که چرا زمانی که در هیمالیا  از کنار یه کوهنورد در حال  احتضار رد میشدی بهش کمک نکردی نگفت : "که شرایط خودم مساعد نبود"  گفت:در ارتفاع بالای 8000 متر اخلاقیات معنی نداره.

لیلا اسفندیاری  31 تیر ماه 1390در حین بازگشت از قله گاشربروم 2 پس از 300 متر سقوط ، رها شد. به وصیت خود ایشون، بدن بی جان ایشون در همون منطقه باقی ماند.

خانم لیلا اسفندیاری روحتون شاد

خواهش می کنم به حرف های ایشون بین دقایق 9 تا 12 این فیلم خوب دقت کنید. اعتراف می کنم همون موقعی که برای اولین بار این حرف ها رو با صدای خود ایشون شنیدم، فهمیدم کجای زندگیمم.

 لینک

(عکس ها از صفحه فیس بوک خانم لیلا اسفندیاری کپی شده است)